به گزارش خبرگزاری مهر، برنامه سینمایی «هفت» شب گذشته ۳۱ اردیبهشت ماه با موضوع «سینمای جشنواره ای» روی آنتن شبکه سه سیما رفت. بهروز افخمی در ابتدای برنامه بیان کرد: جشنواره فیلم کن در جریان است و اصغر فرهادی نیز با فیلم «فروشنده» که فیلم خوبی نیز هست، در آن حضور دارد. فرهادی بار قبل با فیلم «گذشته» در کن نامزد نخل طلا شد اما آن زمان جایزه را به یک فیلم کم ارزش دادند.
وی ادامه داد: جشنواره کن در سال های اخیر تغییر سیاست داده و مسیر خود را عوض کرده است و می خواهند برای رسمیت بخشیدن به برخی از اقلیت ها و همجنس بازان از مرد و زن، به آنها جایزه بدهند.
افخمی با اشاره به یکی از مصاحبه های خود درباره کن اظهار کرد: از مصاحبه من تیتری با نام «جشنواره کن برای دگرباش هاست» درآمد و معلوم است که من این حرف را در نسبت سیاست متولیان برگزاری جشنواره بیان کردم و نه فیلمسازهای حاضر در آن.
از تریبون تلویزیون نمی توان درباره جشنواره ها صحبت کرد
در ادامه برنامه فریدون جیرانی مهمان «هفت» شد و گفت: تلویزیون هیچ گاه نظر مثبتی درباره جشنواره ها نداشته و هیچ گاه خبر مثبتی از موفقیت یک فیلم در جشنواره خارجی ارایه نداده است. بنابراین حرف درست شما از این تریبون به درستی دیده نمی شود. حضور فیلم های ایرانی در جشنواره های خارجی همواره موافقان و مخالفان ایدئولوژیک فراوانی داشته است.
این کارشناس سینما در واکنش به سخن افخمی درباره تغییر مسیر جشنواره های کن و برلین بیان کرد: تمام جشنواره ها تغییر کرده اند، حتی جشنواره فیلم فجر هم نسبت به گذشته تغییراتی داشته است. جشنواره فیلم فجر در تمام این سال ها به دلیل تغییر مدیریت ها و تغییر سیاست ها و جابجایی جناح ها روش و سبک مشخصی نداشته است.
تلویزیون همیشه حامی حضور فیلم های ایران در جشنواره های جهانی بوده است
وحید جلیلی در واکنش به جیرانی درباره موضع صداوسیما درباره سینمای جشنواره ای نیز گفت: جالب است که جیرانی حرف های خلاف واقع را به راحتی و با اعتماد به نفس کامل بیان کرد. تلویزیون همواره در موضع حمایت از حضور فیلم‌های ایران در جشنواره های جهانی بوده است. در شبکه مجاور ما نیز آقای شجاع نوری برنامه ای را مدیریت می کند که به همین موضوع می پردازد.
وی افزود: در تلویزیون ما تمام مدافعان سینمای جشنواره ای آمدند و ده ها ساعت دفاعیات خود را بیان کردند. سینمای جشنواره ای بیشترین مدافعان خود را در بدنه دولتی و حاکمیتی داشته است و اگر دفاع حکومت و دولت را از آن بگیرید تمام این جریان فرو می ریزد. بنابراین، خلاف واقع است که در تلویزیون ایران آزادی بیان نیست.
سینمای جشنواره ای محصول ۳۳ ساله سینمای جمهوری اسلامی
در ادامه مسعود فراستی نیز بیان کرد: اساسا سینمای جمهوری اسلامی در این ۳۳ سال یک جریان بیشتر نساخته است و آن سینمای جشنواره‌ای است نه سینمای دفاع مقدس.
جلیلی در ادامه و در نقد فیلم سینمایی «دلبری» گفت: من پس از تماشای این فیلم احساس کردم در رسانه ها نسبت به آن ظلم شده است و تصمیم گرفتم برای دفاع از آن به «هفت» بیایم. به نظرم فرم و محتوا با هم نسبت دارند. برخی محتواها آنقدر در سینمای ایران به فیلم تبدیل شده اند که برای ساخت مجدد آن پشتوانه بزرگی وجود دارد اما درباره مضامینی مثل فیلم «دلبری» باید بپذیریم کارگردان در عین ساخت فیلم در حال تجربه نیز هست و پشتوانه فرمی و محتوای زیادی در سینما ندارد. بنابراین به نظرم باید به این جنس فیلم ها آوانس داد.
وی افزود: ما امروز در سینمای جنگ خود جریانی داریم که بسیار ظاهرالصلاح است و حمایت خوبی هم می شود که می خواهد جنگ ما را به سمت تیپ ببرد و در تیپ می مانند تا مخاطب جذب کنند. اتفاقا یکی از ویژگی های «دلبری» این است که نشانه شناسی دفاع مقدس در آن مشهود است و نشان می دهد این جنگ با جنگ ویتنام و... متفاوت است.
اقلیت ۲۰ درصدی سینما را تصرف کرده اند
این منتقد سینما اظهار کرد: سینما امروز نه تنها رانت می گیرد بلکه به دیگران رانت هم می دهد. امروز سینمای ایران به یک طبقه خاص اجتماعی و متوسط به بالا رانت می دهد. یعنی اقلیت ۲۰ درصدی امروز در سینمای ایران ۸۰ درصد سلایق و سبک زندگی خود را در سینما حاکم کرده است. چیزی که در فیلم «دلبری» اتفاق می افتد این است که دغدغه ها و مسائل آن بیشترین واقعیت را بیان می کند.
فراستی نیز بیان کرد: شخصیت جانباز در فیلم به خوبی شکل نگرفته است، درحالیکه این شخصیت می توانست با دیالوگ های هنگامه قاضیانی ساخته شود. باید توجه داشت هر فیلمنامه ای ابتدا محتوا نیست، موضوعی است که باید به محتوا تبدیل شود.
گفتگو با کاظم راست گفتار کارگردان سینما از بخش‌های تولیدی این برنامه بود.
وی با بیان اینکه مافیای روشنفکری منتقدان در ایران تصمیم می گیرد یک فیلم را از اساس بزند یا تمجید کند به نقد آثارش اشاره کرد و گفت: به نظر من بهترین خدمتی که منتقدان می توانند به یک فیلم داشته باشند، این است که به یک کارگردان انگ بزنند که فیلم عامه پسند می سازد چراکه سینما برای عامه است و آن چیزی که سینما را سینما می کند، مخاطب است.