روایتی از هم‌زیستی اجباری در یک فیلم
09:04:41 1395/01/23
سهیلا گلستانی گفت: فیلم سینمایی «دو» با نگاهی به داستان کوتاه «کفش‌های خدمت‌کار» است و یک هم‌زیستی اجباری را روایت می‌کند.
به گزارش خبرنگار تله سینما به نقل از(ایسنا)- منطقه خراسان، این کارگردان سینما در نشست نقد و بررسی فیلم‌سینمایی «دو» که شامگاه 21 فروردین ماه در محل پردیس سینمایی «هویزه» برگزار شد، ضمن بیان این مطلب، ادامه داد: شکل روایت این فیلم، حادثه نیست و تنها روایت‌گر تاثیر حوادثی است که علاقه‌مندم تماشاگر نیز در بخشی از ساخت فیلم دخیل شود که با انتخاب بخش‌هایی از حوادث، حذف شد.
وی ادامه داد: در واقع این فیلم روایت جامعه امروز ایران است و عنوان «دو» برای این فیلم، به این معناست که به عنوان مثال، دو نقش اصلی این فیلم‌سینمایی چه در شکل روابط عاطفی و یا در شکل متنبه، هیچ‌گاه به یک واحد تبدیل نمی‌شود، به این معنا که گاهی جاذبه یک کاراکتر، طرف مقابل را به سمت خود می‌کشد اما دوباره به جایگاه اصلی خود متمایل می‌شود.
گلستانی در خصوص فیلم‌نامه و نوع داستان فیلم سینمایی «دو» که بعضا میتواند برگرفته از داستان فیلم‌های هالیوودی باشد، سخن گفت و خاطرنشان کرد: قطعا همه آنچه در این فیلم و دیگر فیلم‌های سینمایی مشاهده می‌شود، میتواند مجموعه‌ی ته‌نشین شده آگاهی‌های اکتسابی باشد که از دنیای پیرامون بخشی از خودآگاه و بخشی دیگر آن ناخودآگاه است که با علاقه‌مندی‌های فردی مرتبط بوده، اما نمی‌توان گفت این فیلم تحت تاثیر فیلم سینمایی خاصی است.
این بازیگر و کارگردان سینما افزود: در واقع می‌توان گفت، در دنیای امروز که در مقابل هجوم داده‌ها هستیم، بخشی از سواد و آگاهی ما از طریق فیلم کسب می‌شود و در این بین، نمی‌توان برای این نوع آموختن مرزی قائل شویم و من نیز تحت‌تاثیر همه فیلم‌های سینمایی و همه نوع سبک هستم.
گلستانی تصریح کرد: هر پلان به مثابه یک تابلوی نقاشی میتواند باشد، بنابراین فاکتورهای زیادی بایستی رعایت شود، این فیلم نیز در حدود 30 تا 35 برداشت را داشت که همه این برداشت‌ها، به دلیل رعایت نکات فنی نبود که عدم رعایت این نکات نیز میتواند حتی توسط یک بازیگر حرفه‌ای نیز اتفاق بیافتد اما در این بین پرویز پرستویی و مهتاب نصیرپور بسیار خود را در اختیار کارگردان قرار داده بودند.
وی گفت: گاهی اوقات، با توجه به شرایط و نوع فیلم، با تکرار چند پلان، یک فضای جدید و جذاب اتفاق می‌افتد.
این بازیگر و کارگردان سینما عنوان کرد: برای اینکه یک فیلم‌سینمایی بلند به مرحله ساخت برسد، باید پروسه طولانی طی شود که در این بین، از سال 86 در کنار فعالیت بازیگری توانستم فیلم کوتاه نیز بسازم.
وی اضافه کرد: آنگونه که باید و شاید کارگروهی در ایران وجود ندارد و به‌طور معمول بعد از تجربه چند فضای کاری، عوامل یک فیلم‌سینمایی با یکدیگر هماهنگ‌تر شده و باعث می‌شود راحت‌تر اعتمادی متقابل بین اعضای گروه شکل بگیرد و تداوم این روند منوط به این است که فضای کار برایشان فراهم شود.
همچنین در بخشی از این نشست، مهتاب نصیرپور با بیان اینکه "بایستی بازیگر در اختیار کارگردان باشد "گفت: چرا که جهانی مشخص در ذهن کارگردان شکل گرفته است و بازیگر نیز باید در آن جهان قرار گیرد.
این بازیگر سینما و تئاتر یادآور شد: از سال 88 که وقفه‌ای برای حضور در فیلم‌های سینمایی ایجاد شد، پیشنهاد کار از سوی سهیلا گلستانی برای حضور درفیلم‌سینمایی «دو» را دریافت کردم و با مطالعه فیلم‌نامه و جلساتی که داشتیم، تصور کردم امکان همکاری با این کارگردان وجود دارد.
وی ادامه داد: برای همکاری با کارگردانان مختلف باید همیشه این امکان وجود دارد که به کارهای گذشته یک کارگردان رجوع شود، اما این امکان مراجعه به ساخته‌های گذشته سهیلا گلستانی وجود نداشت، چرا که فیلم سینمایی «دو» اولین ساخته بلند این کارگردان جوان بود اما از این بابت خوشحال هستم که توانستم در این فیلم حضور پیدا کنم، چرا که اهل تجربه کردن هستم و باید گفت که تجربه شیرین و یگانه‌ای بود.
نصیرپور خاطرنشان کرد: سهیلا گلستانی بسیار به جزئیات اهمیت می‌دهد و این اثر تا پایان کار با همکاری بسیاری جلو رفت.
وی با بیان اینکه به این دلیل که زمینه کاری من تئاتر بود، گرایش و علاقه من در بازیگری نیز بازیگری برونی است، گفت: علاقه‌مند هستم بازی خود را نشان دهم و هیچ‌گاه از بازی زیرپوستی بهره‌مند نمی‌شوم و این نوع بازی، بازی است که متاسفانه در سینمای ایران رایج شده‌است.
این بازیگر سینما و تئاتر عنوان کرد: به همین دلیل، سکانس‌های این فیلم، با دقت بسیار همراه بود و سهیلا گلستانی می‌خواست، بازی کنترل شده و پنهان از بازیگران دیده شود و این موضوع من را با چالش روبرو می‌کرد و تجربه تازه‌ای بود.
نصیرپور با بیان اینکه به نظر من، در این فیلم می‌توانست سکانس‌هایی وجود نداشته باشد چرا که وجود آن ضرورتی نداشت، اظهار کرد: در این بین، صحنه‌هایی نیز می‌توانست در فیلم باشد که تماشاگر شاهد یک اتفاق باشد، اما کارگردان مولف کار است و چیزی که در فیلم‌نامه این فیلم اتفاق افتاد این بود که برخی صحنه‌ها، بازی اغراق شده بیش‌تری از بازیگر می‌خواست که از فیلم حذف شد و به جای آن، شاهد سکانس‌هایی بودیم که بازیگر در آن فعالیت خاصی ندارد و اما تلاش شد، بازی ارائه شود که خواست کارگردان باشد.
نصیرپور گفت: کسانی که به تازگی به حرفه کارگردانی وارد می‌شوند، معمولا کار خود را با میزانسن‌های ساده و کم جمعیت آغاز می‌کنند و پلان‌ها در واقع خلوت جلو می‌رود، اما در این فیلم شاهد سکانس‌های شلوغی هستیم که به این دلیل باید در انتخاب بازیگر بسیار دقت کرد.
وی ادامه داد: کارگردانان جوان و به‌طور خاص، افرادی که اثر اول خود را می‌سازند را دوست دارم و جرئت و جسارت آنها را می‌پسندم چرا که کار بسیار سختی است به خصوص برای بانوان که بخواهند وارد عرصه کارگردانی شوند و بسیار تحسین‌برانگیز است که خانمی وارد این عرصه می‌شود و نکته قابل ذکر این است که امکان همکاری بیشتر با این قشر باید فراهم شود.
نصیرپور در خصوص حضور بازیگران تئاتر در سینما سخن گفت و خاطرنشان کرد: معمولا هر بازیگری تاریخ مصرف مشخصی از لحاظ ذهنی و بدنی دارد که در این بین، فعالیت تئاتر،نظم خاصی به فعالیت یک بازیگر می‌دهد. بازیگران سینما که به میانسالی می‌رسند دچار مشکلاتی شده و برخی موارد، زمانی که با برداشت‌های بلندی مواجه می‌شوند، نمی‌توانند به خوبی از پس آن برآیند.
نصیرپور در این خصوص که این فیلم بلند می‌توانست، فیلم کوتاهی باشد، اظهار کرد: زمانیکه می‌خواهیم در خصوص دو انسان صحبت کنیم که علی‌الرغم باهم بودن نمی‌توانند به یک نقطه و درک مشترک برسند، باید به این دو زمان داد چرا که این دو فرد دارای زبان مشترک بوده و در یک جامعه زندگی می‌کنند ارتباط ساده بین آنها شکل نمی‌گیرد که دادن زمان میتواند فرصت رسیدن به یک درک نازک را فراهم کند بنابراین اگر این فیلم نیز کوتاه بود، هر نوع نتیجه‌گیری و برداشت فکری، بسیار ناقص را به دنبال داشت.
انتهای پیام
تله سینما
ایسنا