به گزارش خبرگزاری مهر، عصر روز گذشته سه شنبه اول تیر ماه مراسم بزرگداشت زنده یاد اصغر بیچاره در خانه سینما برگزار شد.
در ابتدای مراسم پس از تلاوت قرآن کریم، نظام‌الدین کیایی صدابردار پیشکسوت سینمای ایران که اجرای مراسم را بر عهده داشت، گفت: زمان همه چیز را تغییر می دهد، اما تنها قادر به تغییر خاطرات خوش نیست. این خاطرات خوش با مردی گره خورده است که ۹۰ سال در سینما عمر کرد و از ۱۰ سالگی وارد سینما شد که حضور هنرمندان در این مراسم نشان می دهد که همگی با خاطرات خوش از او آمدند. طبیعتا ما به یک مجلس ختم دعوت نشدیم و با شناختی که از اصغر بیچاره داریم، می دانیم که او هر جا بود خوشی و شادمانی وجود داشت.
رضا میر کریمی مدیرعامل خانه سینما بیان کرد: همانطور که نظام کیایی گفت ما در یک محفل دوستانه و توأم با رفاقت به یاد یک عضو ممتاز و تاثیرگذار جامعه سینمایی جمع شدیم. نام فامیلی اصغر بیچاره در واقع حکایت از فروتنی و یک جور نگاه عرفانی دارد که این بیچارگی را به کائنات وصل می‌کند و اینکه در مقابل صاحب هستی خود را ناچیز می دانست. کسانی که با اصغر بیچاره در طول زندگی مفید و پر از معرفتش آشنایی داشتند می‌دانند که او چقدر چاره ساز بود و همیشه به دنبال این بود که مشکلات دوستان و همکارانش را حل کند.
وی ادامه داد: مسئله مهم‌تر این است که انسان از شغل و موقعیتی که دارد لذت ببرد. یعنی اگر در سینما است، عکاسی می‌کند، اگر لازم است یک جا بازیگر مکمل باشد، چیزی بنویسد، کار دیگری بکند، آن لحظه را مغتنم بشمارد و کمتر غر یا نق بزند. بعضی از ما عادت کرده‌ایم وقتی به آرزوها و توقعاتی که از سینما داریم نمی‌رسیم، شروع می‌کنیم به داد و بیداد که اصلا اوضاع خراب است و همه چیز در حال نابودی است اما در واقع چیز زیادی نابود نمی‌شود. اولین چیزی که با گفتن این حرف ها نابود می‌شود روحیه خودمان و بعد روحیه دیگران است. خصوصیت و خصلت و اخلاق پسندیده اصغر بیچاره زبان زد بسیاری از سینماگران و دوستان است.
این کارگردان تاکید کرد: زنده یاد بیچاره در حرفه خودش ثابت قدم بود و همیشه سعی می‌کرد روحیه مثبت را به دیگران انتقال دهد و در نهایت کسی که بعد از مرگ هم اجازه می‌دهد از بدن او برای تحقیقات استفاده می‌شود و باز چاره‌ساز شود. این آدم ارزشمند، مستوجب تقدیر و قدردانی است. بازگویی خاطره‌های خوشش با خانه سینما بماند برای زمان‌های دیگر، چرا که همه اهالی سینما با او خاطراتی دارند.
علی نیک رفتار، رییس انجمن عکاسان سینمای ایران بیان کرد: ما جمع نشدیم اینجا که مجلس ختم برگزار کنیم. آمدیم تا در واقع یاد یک هنرمند را زنده کنیم که می‌شود گفت تمام عمرش را صرف سینما کرد. زنده یاد اصغر بیچاره بیش از هفتاد سال در رشته‌های مختلف سینما فعالیت داشت، با عکاسی شروع کرد ولی در مقام بازیگر، تهیه کننده، کارگردان، مستندساز، نویسنده، موسیقیدان، گریم، دوبله و خیلی رشته‌های دیگر فعالیت داشت.
وی بیان کرد: کپی عکس‌های فیلم «دختر لر» اولین ورود او به عالم سینما بود و با عکاسی فیلم «ناخدا خورشید» می‌شود گفت خود را از حرفه عکاسی فیلم بازنشسته کرد. به جرات می‌توان گفت عکاسی فیلم در دورانی او پایه گذاری شد و اگر نخواهیم بگویم نخستین، در واقع جز اولین‌ها بود. همیشه از او به عنوان یکی از عکاسان سینما یاد شده است اما اینکه بگوییم او اولین عکاس سینمای ایران است در واقع حق این هنرمند است.
این عکاس سینما توضیح داد: زنده یاد اصغر بیچاره در همان سال‌های ابتدایی تاسیس انجمن به عضویت افتخاری انجمن درآمد ولی به واسطه خصوصیاتی که داشت، کمتر در مجالس ما شرکت می‌کرد. من هرچه که راجع به خصوصیات او بگویم کم گفته‌ام در واقع این بخشی از خصوصیات حرفه‌ای او است. ما هیچ گاه نشنیدیم که او دست رد به سینه کسی که از او کمک می‌خواهد، بزند. آخرین مورد هم این بود که اجازه داد یک کار تحقیقاتی روی بدنشان انجام شود.
رییس انجمن عکاسان سینمای ایران ادامه داد: خارج از این بحث می‌خواهم یک مطلبی را عنوان کنم که اصطلاحا به آن می‌گوییم نوش دارو پس از مرگ سهراب. کمی از خودم دلخورم. شاید زودتر باید از او تجلیل می کردیم. دو سال جشن برگزار کردیم و در واقع یکی از الویت‌هایمان تقدیر از او به عنوان عکاس پیشکسوت سینما بود. ولی متاسفانه در ایران حضور نداشت تا آن طور که شایسته و بایسته است از او تقدیر کنیم. بنابراین نباید هنرمندان دیگری را که چنین شرایطی دارند و به نوعی مورد کم لطفی قرار می‌گیرند، فراموش نکنیم.
تورج فرزند زنده یاد اصغر بیچاره نیز در این مراسم گفت: چیزی به اسم نه و نشدن در زندگی پدرم معنا نداشت. شاید به این دلیل بود که تمام زندگی پدرم و یا ما در اختیار سینما بود. سعی می کرد هرکاری را به هر شکل که شده انجام دهد تا به اصطلاح کاری روی زمین نماند. چیزی که از پدرم به خوبی یاد گرفتم حس کمک کردن به دیگران است. او حتی به افراد غیر سینمایی مثل خانواده کم بضاعت هم کمک می کرد. این حس همیاری به هم نوع را به خوبی از او یاد گرفتم. خاطره از او زیاد است اما این بخش از زندگی او برایم پر رنگ تر است.
محمد متوسلانی کارگردان سینما در این مراسم عنوان کرد: گفتنی ها را دوستان اشاره کردند. ما از سال ۱۳۳۷ تا همین اواخر با هم در ارتباط بودیم. یار همه بود و مهم تر از همه اینکه حضورش بسیار شیرین بود. خواستم به فرزند اصغر بیچاره پیشنهاد کنم غیر از اینکه خاطرات او را مکتوب کند، گفتارهای اصغر که درباره برخی مسائل طنز آمیز بود را هم مکتوب کند. ضمن اینکه امیدوارم هر چه زودتر گنجیه ماندگار دوربین ها و عکس هایش را به زودی در موزه ای ببنیم.
سیروس الوند کارگردان سینما نیز اظهار کرد: سال ها قبل من خبرنگار بودم و قرار بود پشت صحنه فیلمی را بنویسم، گفتند باید بروم خانه اصغر بیچاره، آن زمان به این نام فامیل فکر می کردم و برایم جالب بود. البته این دلیل نمی شود، چون اگر قله الوند را ببینید و بعد به فامیل من نگاه کنید متوجه می شوید که فامیلی من نسبت به فامیل اصغر بی رحم تر است! وقتی سر صحنه حاضر شدم کسی را دیدم که فکر می کردم کارگردان است چون همه دور او جمع شده بودند و دوستش داشتند. او کارگردان آن فیلم نبود بلکه اصغر بیچاره بود. بار دیگر به لوکیشن فیلم دیگری رفتم، کنجکاو شدم. باز هم دیدم همه جا حرف اصغر بیچاره است و همه فیلمسازان و هنرمندان او را دوست دارند.
عبدالله علیخانی نیز یادآور شد: یکی از حسن های اصغر بیچاره رفتار پر محبت او با تمامی سینمایی ها بود و ما هر مشکلی در ساخت فیلم برایمان پیش می آمد به او مراجعه می کردیم. زمانی که ما به سینما آمدیم او دست ما را گرفت و به مسائل مادی فکر نمی کرد. اصغر بیچاره نامی است که در سینمای ایران جاودان می ماند و یکی از کسانی است که به سینمای ایران کمک کرده است.
در پایان این مراسم فیلم مستندی از زندگی اصغر بیچاره به کارگردانی اردشیر شلیله به نمایش گذاشته شد.
بهمن فرمان آرا، شهاب الدین عادل، ابوالحسن داوودی، حافظ احمدی، سعید پور صمیمی، رضا بابک، منوچهر اسماعیلی، حبیب اسماعیلی، مهدی میامی، مرتضی شایسته، مریم معترف، حسن غفاری، مسعود زنده روح، مجید خمسه، هادی پویان، کوروش پیرو، سیامک زمردی مطلق، منصور ضابطیان، رضا مهاجر، بهروز صادقی، حسن اقا کریمی، حسن رضایی، محمد بدرلو، سمیه جعفری، فرامرز روشنایی، بهرام کاظمی و کامران قدکچیان از جمله هنرمندان حاضر در این مراسم بودند.